სადღაც შორს, ზღვაში, დელფინმა კუდი ამოჰკრა ტალღის ერთ ფრთას და
ჰაერში ათი ათას ალმასად აამსხვრია...
მზის სხივებმა დაითითოვეს, შეუჩნდნენ, შეუერთდნენ და ჩაიღვარნენ ზღვაში.
წეროების გუნდმა გადაიფრინა. ვიღაცას მზე
ეფარა, ვიღაცას- მონატრება...
ფანჯარაში ვიყურები: როგორ არხევს ტანს ხე ქარის
ჰანგებზე. ფიქრებმა ირაო მოხაზეს...
მინდორში მივაბიჯებ, მაგრამ ძალიან ფრთხილად..
მეშინია, ყვავილებს არაფერი ვავნო.
მკერდიდან ცრემლების მსხვილი მარგალიტი ამოხტა და ყელში გამეჩხირა... ფეხს
არ ვიცვლი. მინდვრის ყვავილები კისკისებენ... მუხლებზე დღიურს ვშლი და ვწერ
დაუსრულებლად. ფიქრების ორომტრიალი მაქვს თავში, ერთმანეთს ეხეთქებიან და ლამობენ,
პირველად თვითონ ჩაეხვიონ მელანს. ვწერ... ვწერ... აააააააჰ..... მწარე ტკივილი მაფხიზლებს: მკლავზე ფუტკარმა
მიკბინა.. ეს ხომ
